Spitsbroeder

Metgezel. Altijd geweest. Altijd verbonden. Altijd, omdat dit zo is. Ontstaan vanaf de geboorte. Een lijn die niet door te knippen is, ook al wil de wens soms sterker zijn dan wat werkelijk is.

Metgezel. In een gezin waarin er altijd een verschil was. Waarin ‘hetzelfde opvoeden’ werd gepropageerd. Gelijke kansen. En was het precies dat waardoor de verschillen werden vergroot. Voor beiden voelbaar. Voor beiden een andere uitwerking. Voor beiden andere levenskeuzes die de herinneringen en littekens kleurden. Twee verschillende verhalen.

Strijdmakker. Nooit was het echt makkelijk. Behaaglijk. Kloppend. Het verschil is wat ons dreef. Voor mij. Met altijd het verlangen om op een eenzelfde laag te kunnen communiceren. Bevroeg ik mijn strijdmakker over of onder? Ik zou het niet weten. In een gezin waarin openheid en zuiver voelen niet de boventoon voert is het lastig ont-dekken. Ontsluieren. Of dient het slechts zichtbaar te worden voor mij? Om te kunnen kiezen en voorleven.

Strijdmakker. Nu. In deze situatie. Een situatie waarin onze vader dood gaat. Gaat overlijden. Het lijden over. Daar gaat een proces aan vooraf. Een aangaan van wat er aan ten grondslag ligt. Een jaar eerder ingezet. Toen met een operatie en een positieve hoop. Die hoop nu vervlogen. Vervlogen als die witte vlinder. De witte vlinder die mijn vader als metafoor meegaf aan mijn kinderen. Want zo komt hij terug, na zijn dood. Als hun strijdmakker.

Trawant. De dood maakt zo helder waar hulp en ondersteuning nodig zijn. Gister dreef een berichtenstroom mij en mijn broeder ons tot op de spits. Een moment van heel dichtbij en toch mijlen ver van elkaar vandaan. In opvatting. In beleving. In het ervaren van onze systemen. In het doorzien hoe de geschiedenis zich herhaalt.

Trawant. In het samen optrekken. De volgende stap. En dat vraagt naast verantwoordelijkheid ook actie. Actie in ondersteunen. Tijd als conventie. Een klok die sneller tikt dan de zon en maan die om de aarde draaien. Het waren onze ouders die ons ondersteunden, in het opvoeden. Groot brachten. Zij die ons in de wereld zetten. En ik die, het liefst samen met mijn broeder, hen nu ondersteun naar daar waar in wordt geloofd. Het proces naar de dood als pijnlijk pad naar de spitse bergtop.

Spitsbroeder. Het tot op de spits drijven als systeem. Het altijd beter weten als voortdurend verwijt. Schuilplaats. Schild. Als onlosmakelijk systeem tussen hem en mij. Mijn moeder als de-goede-vrede-bewaker. Mijn vader als resolute knopen-door-hakker. Om het er niet meer over te hebben als boosdoener.

Spitsbroeder. Het meer en meer zichtbaar worden betekent los kunnen komen. Zelf meer volwassen afstand te kunnen nemen. Mogen zijn. Nu. Het proces van ontsluieren als mijn spitsbroeder. Vallen en opstaan. Het beleven. Aangaan. Doorleven. Om dit ervaren, voelen en bewust worden/-zijn door te geven. Als steun wanneer de werkelijke ‘boosdoener’ haar intrede doet. Een even pijnlijk als krachtig ding, die dood.